به جای آنکه از روز اول بنویسم از شب چهارم می نویسم...

دلم هوایی تماشای آسمان مهتابی حسینیه تخریب‌چی هاست...

فقط خدا خدا می‌کنم بتوانم برسم و از ته قلب دوباره و دوباره احساس کنم هر آنچه دست نایافتنی است و دوباره بتوانم دوست داشتن را بیاموزم...

هنوز در انتظارم....

         انتظار....

بوی خاک را دوست دارم...

پارسال پسر حاج آقا خسروی هم در بغل ما عالمی داشت خاک بازی می کرد و آرام بود یادش بخیر عجب زبانی داشت.... (این بخشش سانسوریه نمی شه گفت اونایی که اون شب با من بودن می دونن!!!)

چه هیف شد که امسال را از دست دادم با این همه اشتیاقی که داشتم

بچه ها می گفتن مراسمی نبوده ولی من آن آسمان را می خواستم آن ماه از شانس من اون شب مهتاب هم نبود!!!!

از دست رفت، تا سال آینده حسرت به دلمان باشد و حسرت در دل بپرورانیم تا امیدواری را همیشه سبک نشمارم...!